Kanker vs rechtbank

Kanker vs. rechtbank

Wat heeft het één nu met het ander te maken. Jammer genoeg in deze getuigenis heel erg veel. Schrijnend dat zulke voorvallen plaats vinden. Maar vind het heel erg belangrijk dat ik deze getuigenis met jullie deel, daar ik taboe rond en na kanker heel erg graag bespreekbaar wil maken.

Deze getuigenis gaat over een jonge vrouw van 38 jaar, er werd een agressieve vorm van borstkanker bij haar vastgesteld, triple negatief met uitzaaiingen naar de lymfeklieren. Een borstsparende operatie met een volledig okselkliertoilet, een reeks chemo’s en bestralingen zouden de kans op verder leven vergroten. Alléén had ze geen rekening gehouden dat er een leven is voor en een leven na kanker, een leven met beperkingen en levenslang neuropatische pijnen.

Een pijn die haar belemmerde bepaalde activiteiten nog te kunnen doen. Een pijn die duizenden vragen gaf en die haar van het kastje naar de muur stuurden met steeds een vaag of gewoonweg helemaal geen antwoord. Neuropatische pijn, zenuw pijn, kankerpijn… allemaal gelijk. Alléén 1 ding hebben ze gemeen; ze belemmeren en beïnvloeden je leven en niemand weet raad te geven, noch advies. Ermee leren leven is de boodschap. En uiteraard deed ze dat, aangezien ze een heel positief persoon is.

Alléén heeft een kankerpatiënt iets meer tijd nodig om alles op een rijtje te zetten en de situatie in te schatten van wat nu? Wat kan ik? Wat wil ik? Welke mogelijkheden heeft het leven me nu nog te bieden? Voor iemand die nooit in deze schoentjes heeft gestaan, is een antwoord snel daar …alléén ligt dit in deze werkelijkheid wel iets gevoeliger en vaak heel erg pijnlijk!

Op een dag besloot haar mutualiteit dat het tijd was om terug de arbeidsmarkt te gaan betreden, ze straalde…zag goed uit…stond megapositief in het leven…motiveerde en inspireerde lotgenoten om door te zetten… Maar de beslissing was gevallen, klaar voor de arbeidsmarkt…einde uitkering, einde arbeidsongeschiktheid. In beroep gaan tegen deze uitspraak werd haar geadviseerd…want ja…wat nu? Maar er moesten bijkomede testen en onderzoeken gedaan worden om sterke argumenten te kunnen aanhalen.

Het eerste onderzoek was bij een arts van een pijnkliniek, die haar amper om niet te zeggen niet onderzocht, maar enkel vragen stelde. Haar vraag: dokter kan u mij van mijn pijn af helpen? Zijn antwoord…neen mevrouw dat kan ik niet! Maar ik schrijf u anti depressiva voor…werkt perfect op neuropatische pijn (zenuwpijnen)…wanneer u dat kan aantonen tijdens een onderzoek, krijgt u zeker erkenning. Ze gaf gelijk aan dat inname van dit medicijn tegen haar gevoel was en dit niet van toepassing zou zijn, ongeacht haar pijn!

Ze werd doorverwezen naar een bekwame lymfe specialist in een ziekenhuis een 60km verderop. Maar helaas, hij kon dit medisch probleem chirurgisch niet oplossen. Maar ze kreeg een adres toegewezen in dezelfde gemeente van een bekwaam iemand die haar zeker zou kunnen helpen, niet lichamelijk…maar wel formeel (administratief). Gegevens werden uitgewisseld en ze nam dadelijk contact op met de desbetreffende persoon voor nader onderzoek, een onderzoek dat ze zelf moest bekostigen (300€) en mutualiteit geen tussenkomst bood.

Op het afgesproken uur begaf ze zich naar het afgesproken adres, een locatie dat niet direct uitnodigend was om binnen te gaan, aangezien rolluiken volledig naar beneden waren en het eerder op een bouwwerf leek dan op een praktijk van een gespecialiseerd iemand. Maar het moest, die erkenning was belangrijk voor haar toekomst en die van haar kostbaar gezin.

Na kennis te hebben gemaakt met de “bewoner” en een geruststellend gevoel te hebben gekregen werd het plots allemaal duidelijk. Hij was geen arts, noch specialist in neuropatische pijnen!! Hij was een psycholoog en onderwierp haar aan een IQ test. Ja krankzinnig verhaal, maar helaas waar gebeurd. Wanneer deze test zou uitwijzen dat ze een laag IQ had, samengevat labiel!!! Zou de rechtbank neuropatische pijnen gemakkelijker kunnen erkennen. Want iemand met een laag IQ en neuropatische pijnen wordt blijkbaar als geheel normaal gezien. Hier draait mijn maag dus vierkant van!

Twee weken nadien belanden de resultaten van haar IQ test in de bus, super hoge score…helaas te hoog voor erkenning, daar kwam het op neer.
Enkele weken nadien moest ze zich verantwoorden voor de rechtbank in Tongeren met al haar resultaten, ja…publiek!! Links van haar iemand die meermaals te hard gereden had, rechts van haar iemand die een diefstal gepleegd had. En toen was het aan haar, een dossier van twee dikke mappen werden opengeslagen door de rechter en nog heel wat manvolk zowel links als rechts. Dossiers van haar oncologen en specialisten, dat onder het toeziend oog en luisterend oor van de desbetreffende aangestelde advocaat gevold werd.
Maar amper na 3 minuten werd haar gezegd, mevrouw u dossier bevat niet de argumenten en voldoende informatie die nodig zij om hier verder op in te gaan en zal u dossier verworpen worden.

Daar stond ze dan!! Een ex kankerpatiënt nog maar net uit behandeling, geen erkenning voor haar pijnen en beperkingen, aangezien haar IQ te hoog was…, maar wel met de nodige beperkingen voor de toekomst. Een toekomst die voor een (ex)kankerpatiënt niet direct rooskleurig uitzag en waar een werkgever niet direct op staat te wachten.

De vrouw waar het hier over gaat, ben ik zelf. Het verhaal dateert van 2013, nadat ik de eerste keer getroffen ben geweest door een agressieve vorm van borstkanker met uitzaaiingen naar de lymfeklieren.

Met het schrijven van dit verhaal, mijn persoonlijke getuigenis , deze blog…wil ik vooral aantonen dat iedere problematiek tijdens en na kanker bespreekbaar wil maken.

Maar mijn positiviteit en de juiste mindset heeft me gebracht daar waar dat ik vandaag sta, ondanks kanker me een tweede keer in 2016 nogmaals getroffen had en ik met neuropatische pijnen levenslang door het leven moet. Maar liever een leven met beperkingen/pijnen dan geen leven meer.

Ik ben dankbaar voor deze levenservaring, die ik dan ook dankbaar meeneem in de toekomst in mijn missie als onco & life coach om (ex)kankerpatiënten en mensen uit hun omgeving te helpen om hun doelen te bereiken en situaties een plaats te kunnen geven.